Zo,deeerste helftvan de reis zit er bijnaop! We zitten nu in Dallas Texas ener is hier geenklap te doen.Tijd dusom jullie eens een flinke dosis reisverhaal te laten innemen. Ik schrijf dit trouwensop een gammele hotel-PC die half werkt dus waarschijnlijk zit hetstraks vol typfouten. Maar goed,pak een kop koffie, een handje pinda's of een bordje soep en ga er eens lekker voor zitten. Hier volgtde complete samenvatting van deel 1 van onze reis. (Sommige stukjeszijn al in de eerste update aan bod gekomen maar dit keer is het allemaal wat minder gehaast geschreven).

Welcome to the USA!

Toen we aankwamen werd moest iedere non-US citizen een mini-interview afleggen. Ben ik wel Gerto Rijsdijk en niet één of andere terrorist? Wat doe ik voor werk? Oh ja, en waar werkt u dan precies? Heeft u een reisschema bij? Nee? Laat eens even zien wat u allemaal bij heeft? In zo'n situatie laat mijn engels het een beetje afweten. Je voelt je meteen verdacht maar toen ik met een Godfather quote aankwam werd ik meteen goedgekeurd om het land binnen te komen. Zo gaat dat in de VS!

San Francisco is een schitterende stad. Een beetje dezelfde blokkenlayout als New York maar dan verspreid over verschillende heuvels...en wat voor heuvels... Jeetje... Ik heb volgens mij nu de mooiste kuiten van Den Bosch. Als je 1 straat verkeerd loopt kun je meteen weer terug te heuvel op. Da's best vermoeiend want de zon schijnt er fel en de wind waait er ook constant, dus je denkt lekker fris te wandelen maar ondertussen verbrand jegruwelijkhard en loop je je kapot te zweten omdat je zo aan het klimmen bent.

De sfeer is er erg relaxed, zoals je vast wel weet is het de hippiestad van Amerika. Erg tolerant naar iedereen toe, we hebben ook vrijwel geen politie gezien en iedereen komt er hartelijk en niet fake over. Heel de stad voelt ook alsof het een soort van vluchtoord is voor de gemiddelde Amerikaan. Als ze willen relaxen dan komen ze hier naartoe. Het meest toeristische is Fisherman's Wharf en zoals de naam al doet vermoeden is het een soort haven vol met leuke dingen die uitkijkt over de Pacific. Je vindt er arcade hallen, bioscopen, een mega aquarium, een zeeleeuwen verblijfen natuurlijk een schitterend uitzicht op de Golden Gate brug. Het deed me denken aan een soort van prettige versie van Blackpool. Alhoewel het ook vies commercieel over the top is maar wel charmant en de natuur is prachtig!

Hethotel waar we verblevenis het oudste hotel in San Francisco. Het komt uit 1906. Alle kamertjes zijn klein maar supersfeervol, alsof je in een soort Eftelinghuisje bent, allemaal met echte meubels en voorzieningen uit die tijd. Vandaar ook de lelijke beddesprei op de M&M's foto.Aanrader, als je ooitnaar SFkomt blijf dan in dit hotel! Geen idee meer hoe het heet.

Oh ja, zoals ik eerder vertelde waren we ookuitgenodigd op een Pink Party. En jullie vragen je vast af hoe de Pink Party verlopen is... Wij ook! Helaas zijn we in dezelfde val gelopen als de dag ervoor. Even een half uurtje chillen werd 5 uur slapen. De vermoeidheid van 2x over de Golden Gate lopen en nog steeds een beetje in de jetlag zitten was toch iets te veel.

De derde dag in San Francisco zijn we nog heel even langs Fisherman's Wharf gegaan om zeeleeuwen te bekijken en een paar handschoenen +een olijk hoedje voor mij te kopen. De niet gepigmenteerde delen van handenwaren echt zuurstokroze en ikwas bang dat als het zo door was gegaan ik weinig handen meer over zou hebben tegen de tijd dat we in LA aan zouden komen.Het kon niet langer zo, ik zie er dusop een aantal foto's een uit als Boy George meets Indiana Jones, mijn excuses daarvoor.

Na de Wharf zijn we richting het centrum gelopen. Allemaal best te doen, we waren alleen vergeten dat de Gay Pride parade aan de gang was, da's één van dé evenementen waar SF om bekend staat. Het was dus onzettend druk. Met veel pijn en moeite vonden we eindelijk een bar omrustig een biertje te drinken. Helaas waren we weer het slachtoffer van onze goede looks;een soort Mexicaanse Paul deLeeuw probeerde ons dronken te voeren met eensmerige cocktail. Maarwe hebben ons niet laten kennen entoen we onze kans zagen zijn wenaar een nabij gelegen park gegaan om daar te chillen, sushi te eten en plannen voor de avond te maken.

We wilden onze laatste avondSan Franciscoknallend afsluiten maar helaas... jullie raden het vast al...er is niks van gekomen. We zijn in het hotel in slaap gevallen. We worden oud.

Good bye San Francisco, LA here we come!

Om 10u in de ochtend konden we de auto ophalen in een parkeergarage in de stad. Helaas waren we niet de enige. Na anderhalf uur in het ochtendzonnetje gewacht te hebben kregen we dan eindelijk onze rode pretmobiel. We hadden geluk want we kregen een GRATIS upgrade van een compacte auto naar één of ander groot 4-deurs monster waar we met z'n twaalven mee op reis hadden gekund. Hij was ook spiksplinternieuw. Voor mij een reden om nog meer rijangst te krijgen...

We besloten om gelijk goed gebruik te maken van onze nieuwe vrijheid door nog even naar de Golden Gate te rijden om te kijken of ie dit keer niet in mist gehuld was. We hadden weer geluk, voor het eerst zagen we hem in volle glorie. Een fantastische afsluiter van ons bezoek aan San Francisco.

The Winchester Mystery House en the road to LA.

Aangezien we redelijk vroeg zijn vertrokken hebben we besloten om eerst een toeristische attractie te bezoeken die op de route ligt en al zeker een jaar of 10 op mijn verlanglijstje staat. The Winchester Mystery House.

Een 19e eeuws landhuis gebouwd door de weduwe van de 2e baas van the Winchester Company (Jeweetwel die van de Winchester wapens die zo populair waren in het wilde westen). Nadat haar man en dochtertje stierven was mevrouw Winchester er van overtuigd dat het de wraak was van de geesten van de mensen die doodgeschoten waren door een Winchester wapen. Een medium had haar advies gegeven een huis te bouwen dat nooit af zou zijn om de spoken tevreden te houden. Tot haar dood op haar 82e is er dus aan het huis gewerkt. Het is echt een megacomplex. Vol doodlopende trappen, deuren naar niets en kamers met grote glas in lood ramen die uikijken op de kamer die er naast ligt. Op het foldertje staat: beautiful en bizarre! En dat was het zeker.

Na dat bezoek was het tijd voor de tocht naar de kust waar we langs de oceaan naar LA zouden reizen. Na wat stadjes door te zijn gereden kwamen we na een uurtje aan de kust waar highway nr 1 ligt. Een schitterende route! Zo mooi dat we meerdere keren zijn gestopt om van het uitzicht te genieten. We hebben zelfs in de verte een walvis gespot! Maar de zwakkeling besloot niet dichterbij te komen om een goeie foto van zichzelf te laten maken.

De omgeving is constant wisselend: van donkere bossen tot moerassen tot hoge, ruwe heuvels en kliffen waar het water wild tegenaan slaat. Overal kronkelt de weg als een slang doorheen, soms tientallen meters hoog en soms rijdt je langs het strand. Sommigeplaatsjes waar we doorheen kwamen leken rechtstreeks uit Twin Peaks te komen. Inclusief vreemde hillbillies die boterhammen die over de datum zijn aan nietsvermoedende toeristen verkopen. Om de ervaring compleet te maken werden we toen het donker werd ook nog eens verrast door een dikke laag mist, supersfeervol maar ook best spannend, gelukkig had Dirco alles onder controle.

Rond 22u, na 5 uur gereden te hebben besloten we om maar eens een slaapplaats te zoeken. Het werd het kustplaatsje Cayucos. Het dorpje is bekend omdat je hier al sinds 1952 in de schuur van een oud vrouwtje 's werelds grootste rookworst kunt bekijken. Na niet echt gezocht te hebben vonden we een prettig familiemotel waar we in een prettige 4-persoonskamer voor een prettige prijs dan eindelijk onze eerste echte volle nacht slaap kregen.

Verder naar LA!

Na vroeg uit de veren te zijn gekomen besloten we, voordat we vertrokken, Cayucos even te verkennen. Wat blijkt; ze hebben daar gewoon een echte Rabobank! Natuurlijk konden we het niet laten om binnen een kijkje te nemen. Dat hebben we geweten ook. Na het showen van onze Nederlandsche Rabopasjes werden we aangeklampt door een baliemedewerkster die net een bezoek aan Nederland achter de rug had en ons vertelde hoe fantastisch ze het wel niet vond. Het ging maar door en door. Ze was niet te stoppen. Toen we vertelden dat we onderweg waren na LA wist ze zelfs daar een draai aan te geven en ons te vertellen dat er veel fietsers zijn in Nederland. Toen zeuiteindelijk ook nog haar tatoo liet zien vonden we het we mooi geweest en zijn we zonder een woordvertrokken. Zo doe je dat!

De tocht langs de kust ging verder. Nog steeds een schitternde route, dit keer kwamen we langs de vele wijngaarden die je in Californie kunt vinden. Het leek een beetje op Zuid-Frankrijk maar dan met ranches en cowboys.

Ik heb eindelijk achter het stuur gezeten. Best spannend. Gelukkig waren de wegen niet druk en rijdt een automaat erg fijn. Ik was wel even bang toen er een politieauto achter ons opdook. Alle SBS6 programma's met enge Amerikaanse facistische politieagenten spookten door m'n hoofd maar gelukkig moest ie een andere onschuldige weggebruiker hebben..

Na een korte stop in Santa Barbara, jeweetwel van de zwakke soapserie, nam Dirco het stuur weer over voor het laatste stukje naar LA. Santa Barbara is overigens een stad vol rijke bejaarden. Een soort Zaltbommel.

We kwamen uiteindelijk via Malibu aan in Santa Monica, Da's zeg maar een voorstad van LA. We zaten ook plotseling in een file. Gelukkig was het allemaal wel te doen en we reden probleemloos naar ons motel in downtown LA. Dat was wel cool overigens, ik herkende de straat meteen want ik had hem al op Google streetview bekeken. Aanrader: Google streetview!

LA story

Tja...LA. Bijna iedereen die er geweest is, zelfs Amerikanen, heeft ons verteld dat LA niet de moeite waard is. Uiteindelijk viel het wel mee. Het is wel een beetje een deprimerende stad; in één straat is iedereen die je tegenkomt te mooi om waar te zijn maar sla je een andere straat in dan loop je alleen maar zielige zwervers en lowlifes tegen het lijf die alles doen om een beetje kleingeld van je te krijgen. Aan de andere kant is het ook een ontzettend mooie stad ontstaan door de vele culturen die er samenkomen. Je hebt er Chinatown, Little Tokyo, Mexicotown, Koreatown etc. Allemaal samengemolten tot een grote uitgespreide stad. Datalles is dan weer overgoten met het donkerbruine sausje van de entertainmentindustrie. Alles draait hier om beroemd worden. Iedereen is acteur, zanger, komiek etc. En iedereen wil dat laten zien. Ik heb nog nooit zoveel oppervlakkige mensen gezien als hier... Jeetjemineetje, Den Bosch is er niks bij.

We hadden een wat shabby hotel met een eigenaar achter kogelvrij glas. Met de hotelkamer was op zich niks mis. Nou ja, als je even niet opde lekkagevlekken en sfeervolle TL-verlichting lette...We hadden warm water, een TV en een comfortabel toilet en ach, we waren hier toch maar 2 nachten dus wat maakt het ook uit.

Op onze eerste avond zijn we de weg kwijtgeraakt toen we langs Sunset Boulevard zijn gaan wandelen, we zijn uiteindelijk na 3 uur zonder te weten waar we waren in een kroeg vol popiejopie mensen uitgekomen. Na een biertjebesloten we toch maar met de taxi terug naar het hotel te gaan.

Onze taxichauffeur was een verbitterde Armeense man die alle wk wedstrijden had gezien en die wilde weten of van Marwijk homo was, want hij had van dat witte haar... De rit was lang. Dat hadden we nooit kunnen lopen en na een taxirekening van$50 waren we weer bij het hotel. Dat moeten we de volgende keer anders doen...

De volgende dag, eigenlijk onze enige dag in LA, hebben we, als echte toeristen, de hop on hop off bus door de stad genomen. Alle grote, bekende sites vlogen aan ons voorbij met als grote knaller Hollywood Boulevard (waarop de Walk of Fame te vinden is). Charmant maar eigenlijk 1 grote touristtrap vol met stomme souvenirswinkeltjes en te dure bars. Wel erg cool om the Hollywood sign te zien. Dat was voor mij eigenlijk de belangrijkste reden om naar LA toe te komen. Ja, het zijn gewoon wat letters op een heuvel maar het is wel een icoon! Helaas hebben we het alleen maar vanuit de verte gezien maar dat mocht de pret niet drukken.

Na een lange dag met de bus zowat alle bekende wijken van LA bezocht te hebben dronken we nog een biertje op LA, beloofden we de stad dat we terug zouden komen om haar wat beter te leren kennenen maakten we ons op voor de reis naar Las Vegas.

De tocht naar Vegas.

We vertrokken vroeg. Vegas is op zich in5 uurte rijden maar we wilden er 2 dagen over doen. De route was niet zo bijzonder tot we LA uit warenwant langzaam verandert het van mooi groen in een woestijn. Na een pitstop in een coole jaren 50-achtige dinerkwamen we tot de ontdekking dat we langs route 66 reden. Dat wilden we natuurlijk niet aan ons voorbij laten gaan. In plaats van nog meer modernehighways naar Vegas te nemenbesloten we hiervoor te gaan. Inmiddels wordt het historic route 66 genoemd want het is eigenlijk gewoon een kapotte oude snelweg, wel erg bijzonder want hijkronkelt door allerlei kleine plaatsjes, eigenlijk niet echt praktisch maar wel erg sfeervol en voor ons erg goedwant we hadden genoeg tijd.

Op de route lag ook nog een heuse ghosttown. Een oud, verlaten mijnwerkersdorpje uit de begindagen van de VS. Ondanks dat het midden in de woestijn lag was het wel een toeristenval maar het kostte niet veel om er binnen te komen en waszeker de moeite waard. Het was gewoon een te perfect westernstadje. Alsof je in Disneyland was. Hetfijnewasdat de mijnen ook nog te bewonderen waren. Het was die dag 38 graden en om even ondergronds te gaan was dan ook erg verkoelend.

Op aanraden van een harige trucker besloten we tot de staatsgrens van Nevada te rijden, naar het plaatsje Primm,waar al gelijk 3 megacasino's staan. Het was een erg onwerkelijke ervaring. Eerst rij je uren door de woestijn en dan plots zie je een soort van pretpark met een achtbaan, een winkelcentrum, 3 tankstations en een monorail....midden in de woestijn! Belachelijk. We beslotenom hier te overnachten want dat zou alvast een goeie opwarmer zijn voor Vegas.

Okay...popquiz hotshot: Een superdeluxe hotelkamer, van alle gemakken voorzien, 30 vierkante meter... 1 nacht, 2 bedden... Hoe duur?

Jazeker...we moesten in totaal$22.40 afrekenen.

Dat moesten we even vieren met een heerlijk biertje en een paar rondjes in de bijbehorende computerhal.

We verbleven in het Buffalo Bill Casino - Hotel - Resort. Een grandioos groot hotel met daaronder een megacasino helemaal inwestern stijl. Om het gebouw liep een gigantische achtbaan en door het gebouw een wildwaterbaan. Het was gewoon te veel van het goede....wat moest Vegas dan wel niet zijn?Het was wel een beetje sneu allemaal, ik kreeg de indruk dat de wat minder bedeelde Amerikanen hier naartoe kwamen om een gokje te wagen. Het personeel bestond uit ongemotiveerde bejaarde mexicanen die het allemaal weinig interesseerde wat er allemaal om hun heen gebeurde. Overal hing de smaak van vergane glorie. Vreemd...

De volgende dag checkten wevroeg uit en aangezien Vegas nog maar 45 minuutjes van ons vandaan was hebben we een kleine omweg genomen. Via, jawel, de Hoover Dam. En damn...wat een dam! De Amerikanen hebben er een handje van om midden in de ruwe natuur iets neer te zetten dat zo schitterend mooi, zo fantastisch groot is maar toch perfect in het plaatje past. Alsof de Hoover Dam niet gebouwd is maar ontdekt. Ik heb trouwens geen idee watze er aan hebben, de Hoover Dam, maar het is een geweldig bouwwerk. Check de foto's maar.

Morgen de rest van het verhaal + foto's vanLA totVegas en de Grand Canyon.

Ik ga nu m'n zakje M&M's met pure chocolade proberen en dan slapen.Ben tot nu toeniet zo happy hier in Dallas.We zitten in een hotel aan de snelweg met gillende kinderen en onwetende receptiedames, ze hebben hier geen bier alleen maar AnanasFantaen het is saai. Om wat op te vrolijken gaan we morgen kijken naar de plaats waar John F Kennedy is doodgeschoten.